Μάριος Φυλακτού / Marios Fylaktou
Circles
Κύκλοι
Εγκατάσταση με νέον / Neon Installation
Η Κάρεν ονειρεύεται κύκλους.
Συγκεκριμένα, ονειρεύεται ένα σπίτι σε σχήμα κύκλου, με όλα τα έπιπλά του στρογγυλά, που η μόνη μεταξύ τους τομή είναι η αδιάλειπτη και αρμονική κίνηση του γιν και του γιανγκ.
Πρόκειται για ένα όνειρο αρμονίας και ανοικτής δυνατότητας: «Μπορούμε να κατορθώσουμε περισσότερα με τους κύκλους παρά με τις γωνίες».
Στην εγκατάσταση του Μάριου Φυλακτού, το νέον, άλλοτε στρογγυλό, άλλοτε οβάλ, εντοπίζει, επισημαίνει και αναδεικνύει, όχι την αντίθεση του φωτός και του σκότους, αλλά τη συμπληρωματική τους σχέση, μετατρέποντας το δωμάτιο σε ένα χωρομετρικό και τοπογραφικό κιαροσκούρο. Η τελειότητα του κύκλου κάποιες φορές αλλοιώνεται και, κάποιες άλλες, επιχειρεί τη σταθερότητα, χωρίς πάντοτε να την κατορθώνει. Έτσι, ο καλλιτέχνης υπαινίσσεται την αμφιβολία του σχετικά με την ακεραιότητα του ονείρου (τη φαντασιακή τελειότητα) η οποία διαρκώς εκκρεμεί και στην οποία ανασαίνει μια ουτοπία που ίσως δεν είναι τόσο τέλεια, όσο την έχουμε φανταστεί.
Ταυτόχρονα, η εγγραφή των κύκλων στον χώρο και, μάλιστα, σε έναν χώρο στενό, σε ένα στενάχωρο δωμάτιο, καθιστά προφανέστερη τη σύγκρουση που επισυμβαίνει στο ίδιο το όνειρο της Κάρεν, αυτήν ανάμεσα σε κύκλους και γωνίες, και συνάπτεται, διακριτικά, προς τον αιώνιο μαθηματικό γρίφο: άραγε γίνεται να τετραγωνίσουμε τον κύκλο; Ο Φυλακτού, έχοντας πάντοτε κατά νου την παρουσία του σώματος σε ένα εγχείρημα που πρέπει να το πούμε βιτρουβιανό, συγκροτεί μιαν εγκατάσταση η οποία, εκτός από βλέμματα, υποδέχεται σώματα, την ίδια τη φυσική παρουσία του ανθρώπου. Ίσως είναι ένα κελί στο οποίο καταλήγουν τα σώματα ή, πιθανότατα, ένα κουκούλι στο οποίο εγκλείονται, προκειμένου να μεταμορφωθούν και να απελευθερωθούν.
Εν τέλει, η εγκατάσταση του Μάριου Φυλακτού είναι μια επίμονη αμφιταλάντευση: ανάμεσα στο κελί και το κουκούλι, τον κύκλο και το τετράγωνο (η γωνία), την αρμονία και το χάος, το όνειρο και την πραγματικότητα, την ουτοπία και τον υπαρκτό χώρο / τόπο.
Carin dreams of circles.
Actually, she dreams of a house in the shape of a circle, where all furniture is circular, so that it can only be divided by the moving harmony of yin and yang.
It’s a dream of harmony and possibility: “We can achieve more with circles rather than with corners”.
In the installation by Marios Fylaktou, the neon lights, some circular, other ovel, underline and evoke the complementary contrast of light and darkness, by transforming the room in a spatial chiaroscuro. The perfection of the circle is sometimes bended and other pretends to be stable, without being always there. Thus, the artist reminds us of the questionable integrity of the dream which is always pending and in which is hidden a utopia that may not be as perfect as one imagines it to be.
At the same time, inscribing the circles in the space, in combination with the choice of a narrow and limited room for the installation, makes the clash in Carin’s dream between circle and corners more obvious, and makes one think of the mathematical enigma of squaring the circle. Without forgetting the presence of the human body in the Vitruvian attempt, Marios Fylaktou creates an installation that invites the body as well as the eye. Perhaps it’s a cell where bodies end up in, or a cocoon into which they close themselves in order to be transformed and liberated.
All in all, the installation by Marios Fylaktou is a constant ambiguity: cell or cocoon, circle or square (the corners), harmony or chaos, dream or reality, utopia or an actual place.