Lenny Rébéré (εικαστικός)

Με καταγωγή από τη Λυόν, ο Lenny Rébéré μετακομίζει στο Παρίσι για να σπουδάσει στη σχολή Estienne όπου μυείται στο σύμπαν της χαρακτικής και της πολλαλπλής εικόνας, πριν γίνει δεκτός, το 2013, στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, όπου ασχολείται κυρίως με το σχέδιο, τη ζωγραφική και τη χαρακτική στο γυαλί.

Στη δουλειά του κυριαρχεί η αρχή της συσσώρευσης ή της σύγκρουσης στοιχείων: αυτό που τον ενδιαφέρει, όποια κι αν είναι η τεχνική με την οποία καταπιάνεται, είναι να μεταχειρίζεται την εικόνα σαν υλικό το οποίο μεταμορφώνει, τροποποιεί, αναμειγνύει ή φέρνει σε σύγκρουση με άλλα υλικά, έτσι ώστε να καταλήξει να είναι κάτι άλλο.

Η φωτογραφία τον βοηθά να φτιάξει ένα ρεπερτόριο εικόνων κάθε είδους και κάθε προέλευσης. Η ακριβής αναπαράσταση μιας εικόνας τον ενδιαφέρει πολύ λιγότερο απ’ ότι η δυνατότητα της δημιουργίας μιας μορφής αφηγήματος. Όχι τόσο για να αναδείξει κάτι μη πραγματικό όσο για να ανασυνθέσει το πραγματικό και να μπορέσει να το σκεφτεί. Αυτό επιτρέπει σε κάποιον να δει πώς, συνδυάζοντας μερικά στοιχεία, μια μετατοπισμένη σημασία προκύπτει, καθώς επίσης και πώς μια σχέση αιτίας και αιτιατού γεννιέται όταν αρθρώνει κανείς σε ένα χώρο σώματα ή αντικείμενα από διαφορετικά συγκείμενα.

 

Lenny Rébéré (visual artist) 

Originating from Lyon, Lenny Rébéré moves to Paris to study in the school of Estienne, where he is initiated to the universe of printmaking and multiple images. In 2013, he is admitted to the National Fine Arts School of Paris, where he works mainly in drawing, painting and engraved glass.

In his work, there is always the predominance of the principle of accumulation or confrontation: what interests him, no matter which is the technique he employs, is to treat the image as if it was a raw material, ready to be deformed, mixed with or confronted to others, in order to extricate from it something else, that is constructed through practice.

Photography helps him create a repertory of images of any kind and origin. The exact reproduction of an image does not interest him as much as the capacity to create a form of fiction. Not in order to show something unreal, but to recompose the real and to be able to think about it. This helps one to see how, when one associates certain elements, a diverted signification is constructed. And how, when one articulates bodies and objects from different contexts in a given space, a relation of cause and effect is established.