Félise de Conflans (εικαστικός)

Η Félise de Conflans γεννήθηκε στο Παρίσι. Μπήκε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού το 2013. Κατά τη διάρκεια των πρώτων ετών των σπουδών της, συλλέγει γραφικά στοιχεία λογισμικών και παρωχημένων ιστοσελίδων και δημιουργεί ένα ρεπερτόριο ερειπίων τα οποία χρησιμοποιεί για να ζωγραφίζει. Οι πίνακες της είναι επιφάνειες μνήμης, ενάντια στη λήθη του ψηφιακού τοπίου πυο εγκαταλείπεται. Παράλληλα με τη ζωγραφική της δουλειά, ειδικεύεται στα λογισμικά για τρισδιάστατα μοντέλα. Ο μη πραγματικός τρισδιάστατος ψηφιακός χώρος της θυμίζει το χώρο των ονείρων, για τα οποία κρατά σημειώσεις από τότε που ήταν 6 χρονών. Της θυμίζει επίσης τη σουρεαλιστική ζωγραφική, κυρίως τον Ντε Κίρικο, τον Μαγκρίτ και τον Υβ Τανγκί, τους οποίους θαυμάζει ιδιαίτερα. Παρατηρεί τον ψηφιακό κόσμο που μπαίνει σιγά σιγά στη σύγχρονη ζωγραφική, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση των Majerus, Aaron Curry, Laura Owens και του Josh Reames. Σε αυτό το σύμπαν εγγράφεται η εικαστική έρευνα της Félise, καθώς διασκεδάζει με τις αναλογίες ανάμεσα στον εικονικό χώρο του ψηφιακού και το χώρο του πίνακα. Αντλεί στοιχεία από τη μνήμη της, όμως όχι με μέθοδο ντοκιμαντέρ όπως παλιά. Είναι μια μνήμη πιο ελεύθερη στις κινήσεις της, ρευστή, μεταμορφωμένη από το όνειρο, όπως ακριβώς οι πίνακες που κατασκευάζει.

 

Félise de Conflans (visual artist)

Félise de Conflans was born in Paris, and raised in a small city of its suburb. She integrated the National Fine Arts School of Paris in 2013. During her first years of studies, she collected graphic elements of obsolete softwares and websites. By creating a repertoire of ruins to paint, the painting is used as a surface for the memory, to face the oblivion of this abandoned digital landscape. Along side of her painting pratice, she learned how to use 3D softwares. This unreal space reminds her of the one of her dreams, which she has been taking notes since six years, and also the one of the surrealist paintings that particularly affect her: mainly De Chirico, Magritte and Yves Tanguy. She also observes the digital leaching into the contemporary painting, for instance with Majerus, Aaron Curry, Laura Owens and Josh Reames. It is in this legacy that Félise places her visual research, amused by the analogies between the virtual space of the computer and the space of the canvas. She still uses elements from her memory, but not in a strict documentary way anymore. It is now a memory that is free of its movements, fluctuating and distorted by the dream, as the stretched bars that she produces.